اینروزا هیشکیو ندارم یه درد دل راحت و عمیق باهاش بکنم. دوستای صمیمیم سرشون شلوغه و یا مثلا کلا یه جوری شده که خیلی حسش نیست مثل قدیم باشی. آدم باید یه جاهایی بزرگ بشه بالاخره. مثل قدیم موندن یعنی رشد نکردن. اینروزا دوست دارم یه دختر وارد زندگیم بشه. یه نفر که شاید بتونه همراه خوبی باشه. ولی هرچی فکر میکنم، میبینم آخرش بی فایدست. هیچکس بی عیب نیست و به هیچ دختری هم نمیشه اعتماد کرد. کلآ نسبت به جماعت نسوان بشدت بی اعتناد شدم. نگاه هرکی میکنم ، حتی اگه اولش ازش خوشم بیاد ولی نهایتا میگم ای بابا اینم یکیه لنگه بقیه. وقت برآوورده کردن نیازهاش که برسه دهن منو سرویس میکنه. کلا کسی نمیتونه بیاد تو زندگیت و آرامشی رو که میخوای بهت بده. تو فقط با خودت آرومی. فقط با خودت.